W uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, 15 sierpnia, jak każe tradycja, przynieśliśmy do poświęcenia bukiety ziół, kwiatów i kłosów zbóż oraz wieńce żniwne. Są one wyrazem wdzięczności Bogu za otrzymane plony ziemi, jakie udało się zebrać w tym roku. Obok ołtarza w naszym kościele stanął piękny wieniec żniwny wykonany przez panie z Koła Gospodyń Wiejskich, który będzie reprezentował naszą miejscowość na gminnych dożynkach. Z nowego zboża upieczony został także chleb, który przedstawiciele wiernych złożyli jako dar ołtarza. Przyniesione bukiety, wieniec oraz chleb poświęcił na początku Mszy św. ks. proboszcz Marcin Płaneta.
Z uroczystością Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Polsce związanych jest wiele dawnych zwyczajów. Najpopularniejszą jest do dziś właśnie tradycja święcenia ziół, kwiatów i w ogóle plonów. Stąd też zwyczajowa nazwa tego święta – Matki Boskiej Zielnej. Przynoszone wówczas wieńce były nieodłącznym elementem dziękczynienia za plony. Wito je z pozostawionych na polu zbóż, z kiści czerwonej jarzębiny, orzechów, owoców, kwiatów i kolorowych wstążek. Miewały zwykle kształt wielkiej korony lub koła. W przeszłości umieszczano w nich także żywe (z czasem sztuczne) koguty, kaczęta lub małe gąski, bo miało to zapewniać piękny i zdrowy przychówek gospodarski.
Wieniec dożynkowy nazywany bywał plonem, bo uosabiał wszystkie zebrane plony oraz urodzaj. Niosła go na głowie lub wyciągniętych rękach najlepsza żniwiarka, czasami z pomocą parobków i innych żeńców. Za nią postępował orszak odświętnie ubranych żniwiarzy, niosących na ramionach przybrane kwiatami, wyczyszczone kosy i sierpy.
Wieniec niesiono do poświęcenia do kościoła, a następnie ze śpiewem, w uroczystym pochodzie, udawano się do dworu lub do domu gospodarza dożynek. Wieniec dożynkowy przechowywany był w stodole do kolejnego roku, do nowego siewu. Wykruszone z niego ziarna wsypywano do worków z ziarnem siewnym.